Αποχαιρετισμός

Άνοιξη 2006.
Ανεβαίνουμε με τον Πάνο Θεσσαλονίκη. Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού, ο Πάνος οδηγεί χαλαρά, συζητάμε. Ανεβαίνουμε στον Μιχάλη με σκοπό, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο δουλειάς, να δοκιμάσουμε το καινούργιο αγωνιστικό. Έχει λιακάδα. Η ζωή είναι ωραία και μας χαμογελάει σε όλο το δρόμο.

Απόγευμα Σαββάτου φθάνουμε στον θρυλικό Pontios Racing ξεκούραστοι όσο όταν ξεκινήσαμε και γεμάτοι προσμονή. Ο Μιχάλης είναι ήδη εκεί. Κι’εμείς μπαίνοντας στο συνεργείο μαγνητιζόμαστε από το αυτοκίνητο που μας περιμένει στο βάθος. Αξέχαστη στιγμή. Την θυμάμαι σαν να την έζησα χθες.

Η χρυσή εποχή των αγώνων και γενικότερα της οργιώδους άνθησης του σπορ στη χώρα μας είχε αρχίσει λίγα χρόνια πριν, γύρω στο ’04. Μέσα στα πλαίσια αυτής της εποχής και μέχρι και σήμερα, το αυτοκίνητο αυτό έγραψε μαζί μας τη δική του ιστορία.

evros-trophy-2006-030

Πρεμιέρα στο trophy του Έβρου λίγες εβδομάδες αργότερα: Όλη η ομάδα στο αεροπλάνο. Τα κορίτσια μαζί! Χιονιάς και μείον στον Έβρο. Απίστευτο χάος στον αγώνα και τρελή ταλαιπωρία για θεατές και για εμάς. Τελικά, αφού από λάθος μας αντί να περάσουμε δίπλα από τη λίμνη, περάσαμε από μέσα της…

…προς το απόγευμα της ίδιας μέρας διαλύσαμε το transfer και ησυχάσαμε. Το βράδυ όμως, το καινούργιο transfer ήταν στη θέση του! Με όλη την ομάδα, κατάκοπη, να κάθεται στο ψοφόκρυο γύρω από το service και κανένας (και καμία) να μην δέχεται να φύγει προς τα μέσα, προς τη ζέστη. Αστείρευτο κέφι, αγάπη και τρέλα.

Το impact που είχε στον χώρο το αυτοκίνητο ήταν τόσο δυνατό που επηρέασε την εξέλιξη πολλών αγωνιστικών off road οχημάτων στη χώρα μας. Ήταν το πρώτο Suzuki που φόρεσε 2λιτρο μοτέρ, το πρώτο Suzuki που φόρεσε coilover, το πρώτο που φόρεσε 35άρια Simex, που φόρεσε full hydro της PSC κλπ κλπ…

Με τα σημερινά βέβαια δεδομένα, εκείνο το αυτοκίνητο ήταν κοντό, υπερβολικά, απίστευτα ψηλό και υπερβολικά… “αυτοκίνητο” με την ολόκληρη και καλογυαλισμένη του καμπίνα. Για γεωμετρία ανάρτησης βέβαια ας μην το συζητάμε 🙂

Όμως, χάρη στην τρέλα μας και την συνεχή μου προσφορά σε χρόνο, διάβασμα, ψάξιμο και βέβαια σε χρήμα, το teras εκείνο εξελίχθηκε και με τα χρόνια έγινε… τερατάκι. Έφτασε μέσα από πολλά στάδια εξέλιξης να γίνει ένα πραγματικά καλο trophy car μόλις το 2011, βγαλμένο από τα άξια χέρια του Πέτρου. Ακόμα και σήμερα ένα από τα ελάχιστα σωληνωτά Suzuki, με σασσί και roll cage να αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Με μια λέξη θα το χαρακτήριζα απλά “αποτελεσματικό”. Άπιαστο στα στενά τεχνικά περάσματα των trophies αλλά και στα γρήγορα τους κομάτια.

857237_454361337970066_1219253490_o

Έλαβε μέρος σε όλα τα trophies που έγιναν στην Ελλάδα από το 2006 μέχρι σήμερα. Εκτός από το ’06 στη Θεσ/κη που ήμουν τραυματίας. Και μόλις βάλαμε το “σωστό” transfer δεν εγκατέλειψε ούτε μία φορά.

Ήταν η εποχή των ζευγαριών στα trophies, που απ’ ότι φαίνεται πλέον αποτελεί παρελθόν. Πάντα στο προσκήνιο, το μπλε αυτοκινητάκι αγωνίστηκε με πολλά διαφορετικά ζευγάρια και κατάφερε να κατακτήσει κύπελα με όλα αυτά τα διαφορετικά ζευγάρια! Mε εξαίρεση το τελευταίο, το Jeep του Χρήστου Γιασημάκου, με το οποίο απλά δεν πρόλαβε. Και αυτό το κατάφερε παρόλο που δεν ήταν πάντα σωστά προετοιμασμένο και παρόλο που οι δικές μου επιπολαιότητες τα πρώτα χρόνια ήταν ουκ ολίγες.

664992_399629736776560_764878618_o

Ζήσαμε μαζί του ολόψυχα αυτά τα 7 χρόνια και έμαθα τόσα και τόσα… Είδαμε πολλούς “πιλότους” να περνούν από τον χώρο. Να έρχονται και να φεύγουν. Γνωρίσαμε πολλών ειδών ανθρώπους… Και χτίσαμε φιλίες από την Κρήτη μέχρι την Ορεστιάδα και από τα Γρεβενά μέχρι τη Ρουμανία, για τις οποίες νιώθω πραγματικά τυχερός.

Οι στιγμές και οι εμπειρίες απίστευτες. Τι να πρωτοθυμηθώ? Ελπίζω μόνο να τα θυμάμαι όλα αυτά και όσα ακόμα θα έρθουν, και να μπορώ να τα διηγηθώ, όταν έρθει η ώρα. Μετά από πολλά πολλά χρόνια… 😎

Όπως είναι λογικό, το αγάπησα το τερατάκι και δέθηκα μαζί του σε βαθμό παράξενο. All in all δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αυτοκίνητο, κι όμως…

Το τερατάκι λοιπόν πλέον αποτελεί παρελθόν. Ήδη το ετοιμάζουμε για να παραδοθεί στο νέο του αφεντικό. Και να συνεχίσει -είμαι σίγουρος- να κλέβει καρδιές όπου βρεθεί, στα δικά του χέρια.

Εμείς, προχωράμε. Με όπλο την εμπειρία πλέον. Νέο project. Εντελώς νέα εποχή. Είναι στο αίμα μας, δεν είναι επιλογή. Αυτά όμως φιλαράκια ανήκουν στο μέλλον. Δεν έχουν θέση σε έναν αποχαιρετισμό σαν αυτόν εδώ!

Καλή συνέχεια μικρό τερατάκι…

531922_513117015389071_302813078_n

Mike Miskis


4 Comments to “Αποχαιρετισμός”:
  1. Βίκυ says:

    Τα είπες όλα Μισκή!!!! την αγάπη, τη τρέλλα και τη χαρά της τότε εποχης!!!! στο μέλλον θα είναι όλα ακόμα πιο δυνατά!!!

  2. Mike Miskis says:

    Έτσι ρε Βικάκι, γιατί αν πιστέψουμε ότι η παλιοκρίση θα καταφέρει τελικά να “σκοτώσει” όσα μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοι, την κάναμε!!

    Ευχαριστώ όσα παιδιά μου έστειλαν email σχετικό με το θέμα και όσα έγραψαν στην σελίδα των nomads στο facebook https://www.facebook.com/groups/32821976384/10152130611966385/?notif_t=group_comment

  3. Musashi says:

    Με πόση αγάπη και πάθος ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε αυτό το αυτοκίνητο αγώνων είναι αδύνατο να το περιγράψω. Βράδια ατέλειωτα στο συνεργείο του Pontios Racing, ώρες και στο ιντερνετ να ψάχνουμε λάστιχα, άξονες και διάφορα αξεσσουάρ βελτίωσης. Το περιμέναμε σαν το φώς στο τούνελ. Σαν να μας περίμενε και αυτό να μας χαρίσει ελευθερία, ψυχική, συναισθηματική. Βήμα βήμα απο το μικρό κατεστραμένο Blue Jimny μέχρι αυτό που έφτασε να είναι σήμερα! Δυνατό, αξιόπιστο, ευέλικτο, αγαπησιάρικο, ικανό! Ελπίζω η ζωή να τα ξαναφέρει να ζήσουμε ξανά ίδιες ή καλύτερες συγκινήσεις! Καλή συνέχεια φιλαράκο! Δώστα όλα εκεί που θα πάς!

  4. stelios says:

    Ο τίτλος έπρεπε να είναι “Αποχαιρετισμός στα όπλα”…
    Θυμάμαι τότε που ανεβήκαμε μαζί στη Θεσσαλονίκη για το Trophie με το Terrano με τρέιλερ… Ήταν η πρώτη μου ουσιαστικά επαφή με αυτοκίνητο αγώνων 4Χ4! Τι αναμνήσεις κι αυτές…

You must be logged in to post a comment.