Επιτέλους δραστηριότητα…

Προορισμός μας ήταν η λίμνη Πλαστήρα και κατάλυμά μας το υπεράνετο καταφύγιο των Αγράφων. Η περιοχή, την οποία έχουμε επισκεφθεί πολλές φορές, μας χάρισε δυο από της καλές κρυφές διαδρομές της. Τα αυτοκίνητα και οι εργάτες δούλεψαν, οι ιμάντες και τα σχοινιά τεντώθηκαν, πεσμένα δέντρα και βράχοι μετακινήθηκαν τα πρόσωπα γέμισαν ένταση και γενικώς τα nomadika ένστικτα ενεργοποιήθηκαν. Ωραία δεν ήταν; Ο Βασίλης για μια ακόμα φορά είχε φροντίσει για το φαγητό και την άνετη διαμονή μας και η ομάδα ενισχυμένη από το Jose και την παρέα του “κελαηδούσε”. Φάγαμε και τούρτα γενεθλίων Ανδρέα – Ντίνου (πολύχρονοι!!). Η καλή αρχή έγινε λοιπόν και η χρονιά αναμένεται άκρως ενδιαφέρουσα και γεμάτη. Οι απόντες παρακαλούνται να μην ξαναχάσουν δραστηριότητα. Παιδιά αν και δεν χρειάζεται το γράφω: μας λείψατε.

(Σημείωση: για να δείτε τις φωτογραφίες σε μεγάλο μέγεθος κάντε κλικ στην πρώτη και χρησιμοποιήστε το slideshow)


6 Comments to “Επιτέλους δραστηριότητα…”:
  1. Musashi says:

    Ααααα!! την χρειαζόμασταν αυτή την επαφή με την φύση! Ξανανιώσαμε. Η ενέργεια των δένδρων, η υγρασία επάνω στις φτέρες, ο κρύος αέρας, η καθαρή ατμόσφαιρα, η ομιχλώδης ατμόσφαιρα, οι ήχοι του δάσους, η απόλυτη ησυχία κλείνουν τις πληγές που μας ανοίγει η ζωή που ζούμε. Καμιά πληροφορία δεν φτάνει εδώ πάνω για τράπεζες και βατοπέδια, νομίζεις ότι μπορείς να ζήσεις για πάντα εδώ και παραδέχεσαι ότι η ζωή σου πρέπει να είναι έτσι….απλή, ήρεμη με συντροφικότητα και ομαδικό πνεύμα! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε πέρα από το αυτοκίνητό μας, το τζάμι μας, το στροφόμετρο και το πού θα πατήσει η ρόδα. Στην πόλη οδηγούμε , κορνάρουμε, διεκδικούμε την θέση του αυτοκινήτου, την κοινωνική μας θέση, προβάλουμε την ταυτότητά μας και δημιουργούμε ένα τεχνητό ψυχολογικό πλαίσιο γύρω από το αυτοκίνητο. Και βέβαια στο βουνό πηγαίνουμε με ένα αυτοκίνητο βελτιωμένο, με φώτα μεγάλα, με μπλοκέ, με μεγάλα λάστιχα, με τολμηρούς προφυλακτήρες και δυνατούς εργάτες. Αυτά πολύ καλά για την ασφάλειά μας αλλά ήρθε η ώρα να μάθουμε να βλέπουμε και έξω από το ψυχολογικό τετράγωνο του αυτοκινήτου. Να μάθουμε να βλέπουμε χωρίς να ακούμε η να μυρίζουμε, να μυρίζουμε χωρίς να ακούμε ή να βλέπουμε, απομονώνοντας μία μία τις αισθήσεις. Πρέπει το μάτι μας να ξαναμάθει να βλέπει μακριά, όπως πολύ παλιά ο άνθρωπος όταν ήταν φυσικός κυνηγός. Να μάθουμε να διακρίνουμε ξανά τις αλλαγές στην φύση με την αλλαγή της εποχής και όχι να αναρωτιόμαστε «γιατί κάναμε κύκλο και ξαναπεράσαμε από το ίδιο σημείο;», να ξεφύγουμε από το δάχτυλο και να δούμε την Σελήνη. Το «πώς» είναι προσωπική υπόθεση και θα το βρει ο καθένας μόνος του. Μέχρι την επόμενη δραστηριότητα ας δούμε πάλι μέσα στο αυτοκίνητό μας!

  2. Mike Miskis says:

    Μοναδική αυτή η δραστηριότητα για’μένα:
    Ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα των Nomads ήταν στο βουνό χωρίς εμένα. Και βέβαια δεν θα μπορούσα να λείψω για άλλον λόγο, παρά μόνο για αυτόν που με κράτησε στην Αθήνα αυτή τη φορά.
    Η απόλαυση κάθε στιγμής που πέρασα με τη μικρή πριγκίπισσα και τη μαμά της, απερίγραπτη, και ούτως ή άλλως εκτός θέματος αυτού του post.
    Η σκέψη όμως ότι και το “άλλο παιδί μου”, η ομάδα μας, ενήλικο πλέον, είναι στο φυσικό του χώρο και προσθέτει εμπειρίες με ασφάλεια, ήταν κι’αυτή πολύ δυνατή. Χαίρομαι αφάνταστα που όλα πήγαν καλά, και που όλοι το απολαύσατε τόσο. Περιμένω τις περιγραφές σας από κοντά!!

    Το “ζουμί” βέβαια της όλης ιστορίας κρύβεται κάπου στο κείμενο του Μιχάλη, στην εστίαση όχι στο δάχτυλο, αλλά στη Σελήνη. Η ομάδα σίγουρα δίνει σε όλους μας στιγμές εκτόνωσης, αλλά δεν αυτοπροσδιορίζεται μέσα από την απόλαυση και μόνο. Αν ήταν έτσι, η ύπαρξη της ομάδας δεν θα ήταν και τόσο σημαντική. Απόλαυση μπορούμε να πάρουμε και τρώγοντας ένα ωραίο φαγητό ή κάνοντας ένα τρελό ξενύχτι. Αν ήταν μόνο τα δύσκολα περάσματα, έχω ένα οικόπεδο δίπλα στο σπίτι με κάτι ανηφόρες που ούτε το teras δε βγαίνει, γιατί να τραβιόμαστε στα βουνά? Αυτό που μας δίνει η ομάδα είναι η προοπτικές εξέλιξης σαν άτομα, σαν προσωπικότητες και σαν κοινωνικές οντότητες. Αυτό είναι που την κάνει σημαντική και διαφορετική και, σ’αυτή τη λογική, τα μακρινά ταξίδια είναι το σημαντικότερο όπλο μας. Η μαγεία του μακρινού προορισμού (και η καταλυτική επίδραση που ένα ταξίδι έχει στον τρόπο που αντιμετωπίζεις μετά τις καθημερινές προκλήσεις) είναι κάτι που εύχομαι και στους νεότερους δοκιμάσουν, αν και φοβάμαι ότι δεν έχουμε κάνει όσα πρέπει για να τους βοηθήσουμε, αφού και οι παλιότεροι σ’αυτό το θέμα έχουμε μείνει λίγο “στα λόγια”…

    Εύχομαι σε όλους, νέους και παλιούς, πάντα τέτοια και ακόμα καλύτερα!!

  3. Dinos says:

    Συμφωνώ απόλυτως Mike!
    Αυτός και μόνο αυτός είναι ο στόχος μου για τα επόμενα χρόνια. “Φυσική διαχείρηση του χρόνου”.

    Βλέποντας πάλι, αλλά χωρίς χιόνι, αυτό το θεϊκό τοπίο, έχεις την εντύπωση πως θελει να σε αιχμαλωτίσει. Χρώματα, οσμές, δίκορφα έλατα και η λίμνη, όλα τονωτικά της λήθης.

    Χάρηκα που γνώρισα την Ελπίδα (ελπίζω να την ξαναδούμε), τον Κυριάκο (που έκανε το Σάββατο Κυριακή) με κέντρο τον Ιωσήφ (χωρίς κεντρικό) και τη Σοφία (σοφή επιλογή Γιάννη). Για το σοϊ του Αντρέα τι να πω… καφενείο! Τρελό πειραχτήρι ο Βαγγέλης!
    Πάνος Βίκυ σε φόρμα και βέβαια σε πολύ φόρμα ο αυτοκράτορας του spotting Mike Moor!
    Καλή επιτυχία στην ομάδα μας! Ο Pajo πάει σφαίρα!

    Καλή αντάμωση!

  4. Παναγιώτης says:

    Ξέχασα μια πολύ σημαντική φωτό:

  5. Νίκος says:

    Τι παιδί κι αυτός ο Ιωσήφ… Πολύ ωραία η έναρξη της περιόδου δρασηριοτήτων της ομάδας μας… Νομίζω ότι όλοι το καταευχαριστηθήκαμε το ΣουΚου μας στη Λίμνη Πλαστήρα. Και όσοι δεν ήρθαν μπορούν να μας ζηλεύουν, δε τους κρατάμε κακία, απλά τους λέμε ότι μας έλειψαν… Ανήσυχος είμαι σχετικά με την τερατογενή χλωρίδα που συναντήσαμε, και συγκεκριμένα το είδος “Ιωσήφιους-Πλατύφυλλους-Παραμορφώσιους”, το οποίο εμφανώς είχε χτυπηθεί από ασθματική μουχρίτσα με πλατυποδία…

  6. Γιάννης says:

    Νομίζω πως όλοι την είχαμε ανάγκη αυτή την πρώτη φθινοπωρινή επαφή με το βουνό, το οποίο ανεξαρτήτως εποχής και καιρού, πάντα βρίσκει τρόπους να σε γοητεύει ξανά και ξανά, καθιστώντας κάθε επίσκεψη σ’ αυτό μοναδική εμπειρία.
    Όσο για τη διαμονή στο Καταφύγιο των Αγράφων, από το οποίο έμεινα εντυπωσιασμένος (θετικά εννοείται), μόνο ως διασκεδαστική μπορεί να χαρακτηριστεί. Με τους γείτονες στον απέναντι κοιτώνα είχαμε βέβαια κάποια προβλήματα (…συγγνώμη Σοφία, αυτούς τους φίλους έχω…) τα οποία όμως κατόπιν πολιτισμένης και υψηλού επιπέδου συζήτησης επιλύθηκαν.
    Η διαδρομή αυτή καθεαυτή πολύ ενδιαφέρουσα, με μοναδικά τοπία.
    Η παρέα σε όλα τα επίπεδα φανταστική!

You must be logged in to post a comment.