και μας έφερε τύχη.
Αυτό βέβαια όσον αφορά τις συνθήκες αφού στο τέλος είχαμε και την στιγμή μας.
Το Σάββατο ξεκίνησε σε ψιλόβροχο και όλοι τρίβαμε τα χέρια μας λόγω της γνωστής επίδρασης που έχει στο Οιτιακό έδαφος.
Πρώτο εμπόδιο λούκι χαράδρα και ο πρώτος περνάει σχετικά εύκολα από την ανηφορική “καβάτζα”.
Ξαφνικά οι ουρανοί ανοίγουν και το ψιλόβροχο γίνεται μπόρα με 8 μποφόρ που μετατρέπει το έδαφος σε κάτι σαν σαπούνι όσον αφορά το θέμα πρόσφυση.
Η δυνατή βροχή δεν σταματά για πολλές ώρες και σε συνδυασμό με τα απρασπέλαστα αδιέξοδα που βρίσκαμε μπροστά μας μας αναγκάζει σε άτακτη φυγή και επιστροφή στον ξενώνα μουσκεμένους μέχρι το κόκκαλο.
Κυριακή και το βουνό αποφασίζει να μας επιβραβεύσει για τη επιμονή και υπομονή μας. Πτώση θερμοκρασίας και η συνεχιζόμενη βροχή γίνεται χιόνι. Η δύσκολη διαδρομή βγαίνει σχετικά γρήγορα και η ομορφιά της μας ενθουσιάζει. Χρόνο έχουμε και τα “τέρατα ” δοκιμάζουν δύσκολα περάσματα. Όλα μια χαρά και ωραία ώσπου λίγο πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής ο Ντίνος έχει την “στιγμή” του και το cherokee καταλήγει -φυτεύεται είναι καλύτερη έκφραση- σε ένα λούκι βάθους ενός μέτρου γεμάτο με νερό που ΄ταν κρυμμένο κάτω από χόρτα.
Ανακαλύπτουμε ότι δεν έχει τιμόνι λόγω σπασμένου tie rod και δύσκολα μεν αλλά χωρίς άλλη ζημιά στο τέλος το cherokee βγαίνει. Αποφασίζετε το cherokee να μείνει εκεί και Δευτέρα να επιστρέψουν κάποιοι με ανταλλακτικά να το επιδιορθώσουν και να γυρίσει σπίτι του οδηγούμενο. Ο Ντίνος είναι χαλαρός και το διασκέδαζει που θα “αράξει” αλλη μια μέρα να περιμένει τα παιδιά που θα ‘ρθουν.
Η συνέχεια σε λίγο ……
Η Μπίλια ήρθε εκδρομή…
November 25th, 2008 by vlassis
17 Comments to “Η Μπίλια ήρθε εκδρομή…”:
Εγώ θα έδινα τον τίτλο “Οδοιπορικό στην Οίττα”
P.S.
(Χμμμμμμμ D700, D700, D700…..)
Πάρα πολύ ωραία μας τα λες ψηλέ. Είχες μεγάλα κέφια. Και η ιστορία σου και οι φωτογραφίες σου είναι πάρα πολύ ωραίες. Αυτή δε με το ουράνιο τόξο…
Γιατί γυρίσαμε??????? Η καλύτερη ψυχοθεραπεία αδυνατεί να δώσει το 0,0001% από αυτό που κερδίσαμε στο βουνό.
Κακός καιρός + πολύ νερό + terrain Οίτης απίστευτο + εντελώς εκτός δρόμου με απλά εκδρομικά mud λάστιχα = “zero traction”…
Στις ώρες της χαλάρωσης στο τζάκι, φιλίες παλιές (“σιτεμένες” όπως λέει κι’ ένας από ‘μας), γλυκές σαν το καλό κρασί, και νέα πρόσωπα , συνθέτουν τον κόσμο μας, τόσο μακριά από τη γκρίζα καθημερινότητα της πόλης… Καλωσήλθες Ιάκωβε στην ομάδα, και με τη βούλα πλέον!!
Το σενάριο “Νomadοδραστηριότητα με μωρό 40 ημέρων και παλιόκαιρο” ήταν προσωπικό στοίχημα και έγινε. Ήταν όμως και λίγο υπερβολή και εξουθενωτικό για την μαμά-λάστιχο, ενώ η αίσθηση ελευθερίας και χαλάρωσης που είναι ταυτόσημη με την ομάδα απουσίαζε για την Άννα όσο και για ‘μένα. Θα το επαναλάβουμε όταν η μπίλια θα μπορεί να ακολουθήσει μέσα στο JK στο βουνό, να καταγράψει στην ψυχή της εικόνες, μυρωδιές και αίσθηση, και να αξίζει τον κόπο το εγχείρημα, αλλά όχι νωρίτερα, όσο είναι ακόμα xxxx-ημερών.
Στη πολύ δύσκολη φάση της “ανάσυρσης” του Cherokee από την τρύπα με σπασμένο τιμόνι, χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν, θα ήθελα να εξαίρω την στάση του Πάνου και του Ανδρέα γιατί τους χάρηκα. Εμπειρία, ηρεμία και αποτέλεσμα, χωρίς πολλά λόγια και φασαρία. Πραγματικά άψογοι.
Mike ,
δεν αδικείς κανέναν μας , αντιθέτως με πολύ καλό τρόπο μας επισημαίνεις τα λάθη μας.
Sorry.
Και εμείς περάσαμε πολύ όμορφα. Το nomad spirit μας είχε λείψει καθώς είχαμε να έρθουμε σε δραστηριότητα από …το φαράγγι. Άν και ποτέ δεν χαθήκαμε, καθώς με τους περισσότερους έχω επαφή (ήταν και ο αγώνας ενδιάμεσα), η ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί δίπλα στη φωτιά είναι μοναδική!
Στο βουνό τώρα, παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των οχημάτων ήταν μεγάλος, έγινε σωστή διαχείρηση και δεδομένων των συνθηκών, πήγαμε καλά. Τα ‘εκδρομικά’ οχήματα είναι πλέον σε καλό βαθμό προετοιμασμένα, όμως η ψαλίδα με τα ‘αγωνιστικά’ έχει ανοίξει… Τα μικρά διαλειματάκια με τις μινι ειδικές νομίζω ότι εξισσοροπούν την κατάσταση.
Η οίτη μετατρέπει τα mud terrain σε slicks…
Το μόνο κακό είναι ότι …τελείωσε γρήγορα το ΣΚ.
Mike ήταν πραγματικά υπέρβαση το γεγονός ότι φέρατε τη ‘μπίλια’ στη δραστηριότητα. Μόνο εσύ ξέρεις πως ήσουν στο βουνό ενώ η Άννα ήταν στον ξενώνα. Στην ομάδα έδωσες όμως το 100% όπως πάντα και σε ευχαριστούμε για αυτό.
Πότε είναι η επόμενη δραστηριότητα? Πότε θα κάνουμε διαβίωση?
Βλασσοπαίδι, ωραίες φώτο! Μόνο το αυτοκίνητό σου δεν πήρες καμιά φώτο…
Α, ξέχασα ότι ο Βλάσσης ξεσάλωσε με το νέο ‘εργαλείο’. Μπράβο Βλάσση. Πολύ καλές φωτό…
Γύρισα.
(snif),…(snif),…(snif),…(snif),…(snif),…(snif),…(snif),…
Επίσης πολύ καλή και αθόρυβη ήταν η παρουσία των λιλιπούτιων φίλων της ομάδας. Ο Σοφοκλής, ο Σπυράκος, Ο Νικόλας και η Τατιάνα, παρά την ταλαιπωρία του Σαββάτου ήταν πάρα πολύ καλοί. Μπράβο και στους γονείς για τα παιδιά.
Το μέλλον της ομάδας δείχνει να είναι αισιόδοξο!!!
Η δραστηριότητα αυτή, πραγματικά είχε πολλά στοιχεία που χαράχτηκαν στη μνήμη μου και θα μου μείνουν αλησμόνητα.
Το πρώτο ήταν η γνωριμία με τη “Μπίλια”, που πραγματικά είναι απίστευτη φάτσα και ιδιαίτερα το ότι η γνωριμία μας έγινε εκεί … πάνω!
Το στοίχημα αυτό που είχες βάλει Μιχάλη, είναι κάτι που και για μένα αποτελεί στόχο και ελπίδα για το μέλλον. Καταλαβαίνω βέβαια τις αντιξοότητες και την κούραση και ιδιαίτερα της Άννας, αλλά είμαι σίγουρος ότι ανυπομονούσατε να της δείξετε το “σπίτι μας”…
“Οι ανοικτές εκτάσεις, εκεί που ο αέρας μας ξεραίνει τα χείλη, που οι αισθήσεις γεμίζουν ομορφιά, που το σώμα γεμίζει δύναμη και υγεία και το μυαλό λειτουργεί στη σωστή κατεύθυνση. Εκεί που η ψυχή μας φορτώνει ευγένεια και ενέργεια. Που η ομάδα δένεται με τρόπο και σε βαθμό αδιανόητο υπό άλλες συνθήκες.”
Και σε αυτό ακριβώς το χώρο ήταν που χρειάστηκε να μείνουμε δεμένοι και να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη στιγμή όταν ο Ντίνος είχε τη “στιγμή” του… Το Cherokaki έχει τραυματιστεί και η ομάδα πρέπει να αντεπεξέλθει και να το ανακτήσει.
Μία “στιγμή” όχι, ευτυχώς, συχνή στην ομάδα, αλλά που ήταν εκεί για να μας θυμίζει ότι οι δραστηριότητες μας, είναι πάντα τόσο κοντά στο ανεπιθύμητο και ότι το χαμόγελο απέχει τόσο λίγο από την στεναχώρια, για να μας θυμίζει ότι η συνεχής προσοχή και εγρήγορση είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ασφάλεια και την ομαλή επιστροφή μας.
(Αν και το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ απο το πρόσωπο του Ντίνου… είσαι μοναδικός!!! Βέβαια γιατι να φύγει αφου έπρεπε να κάνεις τη μεγάλη θυσία και να μείνεις αλλη μια μέρα… εκει!?!?! )
Σίγουρα πρωτόγνωρη εμπειρία (για εμένα τουλάχιστον), που η ένταση και το άγχος ίσως μας κυρίευσαν και τα λάθη να έκαναν την εμφάνιση τους.
Νομίζω ότι έχουμε πιο πολλά να μάθουμε από αυτό και ίσως θα μπορούσαμε στην επόμενη συνάντηση να το συζητήσουμε εκτενέστερα, τι έγινε σωστά και τι όχι?!
Επίσης για εμένα ήταν μια πολύ ιδιαίτερη συνάντηση αυτή.
Η ομάδα με αποδέχτηκε σαν μόνιμο μέλος.
Μάικ σε ευχαριστώ για το καλώς όρισμα και από εδώ…!
Πραγματικά θεωρώ το εαυτό μου πολύ τυχερό, τόσο για το ότι σας γνώρισα όσο και για το ότι με αποδεχθήκατε στην ομάδα και θα ήθελα να σας πω πλέον, ότι η ομάδα αυτή, ήδη μου έχει προσφέρει πολλά σε προσωπικό επίπεδο αλλά και πραγματικά μου δίνει τα στοιχεία και τα ερείσματα για να μπορέσω να συνεχίσω να βελτιώνομαι σε όλους τους τομείς της ζωής μου…!!!
Μέχρι την επόμενη φορά
Τι είπε ο Πάλιουρας…!!!
Ιάκωβε παιδί μου, εσύ χαραμίζεσαι… Τι δουλειά έχεις εσύ με τα καράβια και τα Γκαζάδικα και τα Μπαλκάριερς… Εσύ έπρεπε να είσαι στο βήμα της Βουλής (με τη έννοια της ευφράδειας, όχι του πολιτικού λόγου, δε θα ήθελα να σε προσβάλλω…)! Για να μην πολυλογούμε όμως… Ρίξε μας κανέναν από τους μήνες σου μπας και πάρουμε κι εμείς λίγο από την αίγλη σου… Φάνου γενναιόδωρος, τώρα, που με ελαφρά τη (που είναι η γ@#$%& η υπογεγραμμένη στο πληκτρολόγιο?) καρδία εγκατέλειψες τους συν-δόκιμούς σου και ανέβηκες στο πλατύσκαλο της εξουσιαστικής κάστας των Nomads…
Η εκδρομή ήταν καταπληκτική, όπως ίσως και όλες οι εκδρομές που κάνουμε… Είναι νομίζω άλλωστε αποδεκτό ότι δεν πάμε για τον προορισμό αλλά για την περιπλάνηση. Αυτή τη φορά συνδυάσαμε πολύ καλά και τα δύο. Ηττηθήκαμε κατά κράτος, με πολλά γκολ από τα αποδυτήρια, από το Βουνό, αλλά έτσι μας αρέσει κιόλας… Το Βουνό και η Φύση γενικότερα, είναι η Εξουσία και γι’ αυτό το γουστάρουμε…
Ευχαριστώ (και εκ μέρους της Μαρίνας) τον Ανδρέα και το Σοφοκλή, το Βλάσση, την Τατιάννα και το Νικόλα που μας φιλοξένησαν στα αυτοκίνητά τους και μας πήγαν, μας έφεραν και μας πρόσφεραν αναπαυτικά καθίσματα και απίθανη παρέα κατά τη διάρκεια του ταξειδιού μας!
Επίσης ευχαριστώ το Ντινάρα που μας έδωσε την ευκαιρία για λίγη περιπέτεια, η οποία εισχώρησε και μέσα στην καθημερινότητα της Δευτέρας, μετατρέποντάς την από μία “Συνηθισμένη γ@#$%& Δευτέρα”, σε μία “Αυτή ήταν Δευτέρα!!!”…
Μπήκαν κι΄άλλες φωτό…
Και άλλες photos .
Πανο το pano ειναι πολύ καλό.
Πράγματι, ήταν πολύ καλό αυτό το ξεχειλωμένο ΠΣΚΔ κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Τατιανής!
Ήταν καλό γιατί…
ήρθαν σχεδόν όλα τα φιλαράκια,
αγαπάμε αυτό το βουνό (επειδή μας δυσκολεύει),
έμεινα σε ξενώνα,
ο Ιάκωβος έριξε τα θεμέλια για μια πορεία ζωής,
ο καιρός ήταν ο ζητούμενος,
η ζημιά του XJ απαραίτητη για να χαλαρώσω άλλη μια μέρα.
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς στο Μιχάλη, Νίκο, Βαγγέλη και Ιάκωβο!
Εύχομαι η στήριξη αυτή να υπάρχει μεταξύ μας, όποτε χρειαστεί, και στις δυσκολίες της προσωπικής μας ζωής.
Που είναι οι νέες φωτο οεο?
Οι 4τελευταίες.
Και από τη δική μας πλευρά περάσαμε καταπληκτικά για άλλη μια φορά. Νομίζω ότι και αυτή τη φορά κύλησαν όλα τέλεια. Το σκηνικό του καιρού… τουλάχιστον προκλητικό. Η “ταλαιπωρία” του Σαββάτου με τον αέρα, τη βροχή και τα απροσπέλαστα εμπόδια ήταν κατά τη γνώμη μου μία πολύ όμορφη εμπειρία, που ίσως και να μας… χρειαζόταν. Το βουνό σίγουρα είναι το αφεντικό και μας το υπενθύμισε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο! Αλλά δεν πειράζει, γιατί έτσι μας αρέσει, όπως λέει ο συνδόκιμος Νίκος.
Η Κυριακή βέβαια μας αποζημίωσε διαφορετικά, τόσο λόγω καιρού, με το χιόνι να δίνει ένα πρώιμα Χριστουγεννιάτικο κλίμα, όσο και λόγω διαδρομής, που αυτή τη φορά μας “έκατσε”. Το τοπίο με τα έλατα και το πυκνό χιόνι που έπεφτε, σου έκοβε την ανάσα. Με την ψυχολογία στα ύψη, ακόμα και η “στιγμή” του Ντίνου δεν πτόησε την ομάδα νομίζω, άσχετα με τα όποια λάθη και παραλείψεις ενδεχομένως έγιναν κατά τη στιγμή της “διάσωσης” του ΧJ, για τα οποία θα ήθελα και εγώ να ζητήσω από μέρους μου συγγνώμη.
Εκείνο όμως που κρατώ εγώ είναι ότι ακόμα και από τη δύσκολη αυτή στιγμή, αφενός βγήκαμε όλοι κατάτι σοφότεροι και αφετέρου αποτέλεσε την αφορμή για την επιχείρηση διάσωσης, τα μέλη της οποίας νομίζω πως μόνο άσχημα δεν πέρασαν, για να μην αναφερθώ στον Ντίνο, που είχε την ευκαιρία να την αράξει άλλη μια μέρα στον τόσο φιλόξενο ξενώνα.
Συγχαρητήρια Ιάκωβε για την “προαγωγή” σου! Παραπέμπω για δεύτερη φορά στα πολύ πετυχημένα – όλως περιέργως – σχόλια του Νίκου σχετικά με το θέμα αυτό.
Νικόλα και Γιάννη σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και το καλώς όρισμα.
Εύχομαι και σε εσας, σύντομα να περάσετε, όπως λέτε, απο την άλλη “μεριά” στην ομάδα και να αποτελέσετε ενα άρρηκτο κομμάτι της και μέσα απο αυτή να βρείτε και εσείς τα στοιχεία εκείνα που θα σας βοηθήσουν να πραγματώσετε μέσα απο την ατομικότητα σας την ομαδική και συλλογική συνοχή της.
Το πρότυπο σας… Ο νονός σας, βέβαια, έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη και είναι εύκολο στο να οδηγηθείται στην απογοήτευση… αλλα όπως λέμε και εμείς εδώ στα καράβια…
ΑΓΑΝΤΑ…..!!!!