Τόσο διαφορετικές κάθε εποχή, ο νόμος της συνεχούς αλλαγής, των κύκλων της ζωής που προχωρά κάθε στιγμή και επαναλαμβάνεται χωρίς να είναι ποτέ η ίδια….

Σιωπηλές το χειμώνα, λευκές, απαγορευμένες για τους ανέτοιμους.

Φλύαρες και χαρούμενες την άνοιξη γεμάτες ζωή, νερά και σημάδια από τους μήνες της κακοκαιρίας.

Το καλοκαίρι προσβάσιμες, δροσερές, φιλόξενες, για όλους.

Το φθινόπωρο με τα απίθανα χρώματα και τη μυρωδιά της βροχής δυσκολευόμαστε τόσο να τις αφήσουμε, έστω και για λίγο. Ο κρύος αέρας λέει ότι πλησιάζει ο χειμώνας πάλι και στην σκέψη του πρώτου χιονιού….. Πάντα έχουμε πολλούς καλούς λόγους να είμαστε ανυπόμονοι…

Είναι το σπίτι μας. Οι ανοικτές εκτάσεις, εκεί που ο αέρας μας ξεραίνει τα χείλη, που οι αισθήσεις γεμίζουν ομορφιά, που το σώμα γεμίζει δύναμη και υγεία και το μυαλό λειτουργεί στη σωστή κατεύθυνση. Εκεί που η ψυχή μας φορτώνει ευγένεια και ενέργεια. Που η ομάδα δένεται με τρόπο και σε βαθμό αδιανόητο υπό άλλες συνθήκες. Είναι η φύση, ο χώρος των nomads.