Φίλη μου, σήμερα που είχα κέφια και ηρεμία, η ερώτηση σου μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω λίγες σκέψεις (βλέποντας παράλληλα μια φανταστική ταινία του Terens Malic στο dvd).

Κάποιοι άνθρωποι αποπνέουν μια αίσθηση αυτάρκειας. Δείχνουν να έχουν βρει όλες τις ερωτήσεις, αλλά και όλες τις απαντήσεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Αν τους ρωτούσες “τι ψάχνουν” θα είχαν μια απάντηση και, ούτως ή άλλως, δεν θα ένιωθαν και πολύ ωραία να σου απαντήσουν “δεν ξέρω”.

Αυτούς τους ανθρώπους, Βίκυ, δεν τους ζηλεύω καθόλου.
Για να είμαι ειλικρινής, αν και μερικούς τους αγαπάω πολύ, τους βαριέμαι και λίγο. Μάλλον (για να είμαι εντελώς ειλικρινής) τους βαριέμαι σαν τις αμαρτίες μου…

Φαντάζομαι ότι, αν ξέραμε τι ψάχνουμε, δεν θα υπήρχε η ομάδα. Δεν θα υπήρχε λόγος για την ύπαρξη της. Θα μπορούσαμε, μόνος του ο καθένας, να βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Όσο για το offroad, θα μπορούσαμε απλά να λασπώνουμε το σιδερένιο μας παιχνίδι σε κανένα trial ή οπουδήποτε αλλού, και να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι.

Επίσης πιστεύω ότι, αν κάποτε κι’εμείς βρούμε όλες τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, την ίδια στιγμή η ομάδα θα πάψει να υπάρχει. Θα γίνει “φυσικά”, αφού το συνδετικό της στοιχείο, που είναι αυτή ακριβώς η ατέλειωτη περιπλάνηση του ανθρώπου σε μονοπάτια χωρίς προορισμό, θα πάψει να μας ενδιαφέρει. Θα έχουμε αράξει, θα είμαστε κι’εμείς αυτάρκεις και βαρετοί. Μπορεί να συνεχίσουμε να κάνουμε ταξίδια, ή ακόμη και offroad, και να είμαστε κολλητοί φίλοι, αλλά δεν θα είμαστε πια οι nomads. Για τον εαυτό μου αμφιβάλλω αν ποτέ θα φτάσω σε τέτοιο σημείο “σοβαρότητας”, μιας και το θέμα μου είναι μάλλον γονιδιακό. Βλέπεις, πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, και να εκτιμήσει το απίστευτο δώρο της νοήμονος ζωής. Αφήνω την ύπαρξη πολύ συγκεκριμένων, και απαντημένων, ερωτήσεων στα σκυλιά μου, που τόσο αγαπάω, και που δείχνουν αυτήν ακρίβώς την αυτάρκεια που τόσο βαριέμαι στους ανθρώπους.

Ο λεγεωνάριος, ξέρεις, αυτός που μου έφεραν τα παιδιά από τη Ρώμη, δείχνει να συμφωνεί μαζί μου, έτσι όπως με κοιτάει από την καμάρα που τον έχω. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα ψάχνει να βρει…τι?
Δεν ξέρει ακόμη, αλλά έχει τόσες περιπέτειες, γιορτές, αγάπες και μάχες να διηγηθεί…

Mike Miskis