Σλοβενία 2007

Νότος

Χερσόνησος του Koper. Νομίζαμε ότι είχαμε μπεί μέσα στα γυρίσματα κάποιας ταινίας του Emil Koustouritsa. Ο κόσμος που γιόρταζε, το κρασί που έμοιαζε να μη στερεύει ποτέ, τα πυροτεχνήματα που θύμιζαν μπαράζ πυροβολικού. Και η μουσική, πάνω απ’ όλα η μουσική. Οι Σλοβένοι του νότου λατρεύουν τη μουσική και το κρασί. Και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Οι φίλοι μας Stevan Dobrovic και Edie Yugovac, γνωστοί στους ‘Ελληνες offroaders από τις συμμετοχές τους στο Athens Trophy και στα Έβρος Trophy, γιορτάζουν μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του club τους και τις οικογένειες τους τον ερχομό του 2007. Μαζί τους γιορτάζουμε κι’ εμείς, σ’ αυτό το πανδαιμόνιο της πρωτοχρονιάτικης γιορτής. Τα Ελληνικά ανακλαστικά μας ανταποκρίθηκαν άμμεσα στη Σλοβένικη γιορτή, μας πήρε μόλις λίγα λεπτά για να νιώσουμε “σαν στο σπίτι μας”.

Φιλοξενία

Ο Stevan θέλησε να φιλοξενήσει τους Nomads στη χώρα του με τον δικό του τρόπο. Δεν μας έδειξε τα αξιοθέατα, μας έδειξε τους ανθρώπους. Μας άφησε να κοιτάξουμε μέσα στη ψυχή του Βαλκάνιου, να ακούσουμε τη μουσική του, να δεχτούμε τα δώρα του και το κρασί του. ‘Ανθρωποι που μέχρι το πρωί δεν μας γνώριζαν, το βράδυ μας άνοιγαν το σπίτι τους, μας μίλαγαν σαν να μας ήξεραν από παλιά. ‘Οχι προσποιητά, γνήσια, μας έδειξαν τη ζωή τους και μας άφησαν να μπούμε σ’ αυτήν. Κάτι που μπορεί να μοιάζει ethnic ή folklore για τον Δυτικό τουρίστα που πάντα βιάζεται αλλά είναι ότι καλύτερο για τον πραγματικό ταξιδιώτη που δεν επισκέπτεται έναν τόπο μόνο για να τον “δει”, αλλά για να τον ακούσει και να τον γευτεί.

Balkanian Mud

Τα mud terrain είναι λίγα για τη Βαλκανική λάσπη. Τα νικάει αμέσως, τα μετατρέπει σε σλικ. Τα δάση του Σλοβένικου νότου έχουν την ίδια περίπου λάσπη με της Τρανσυλβανίας, σε μικρότερη έκταση όμως. Σε ίσιο ή ανηφορικό έδαφος, η έλειψη grip στην επιφάνεια επιβάλλει το ελεγχόμενο σπινάρισμα, με 2η ή 3η low, για να ξεκινήσει το όχημα. Παρόλο που τα όλα οχήματα της ομάδας έχουν transfer παραγωγής, χωρίς κανένα να διαθέτει κοντύτερες competition σχέσεις, η 1η low, ακόμη και σε πολύ μικρές κλίσεις, είναι πρακτικά άχρηστη, μιας και είναι υπερβολικά κοντή. Εξαίρεση το Sportage, του οποίου η 1η είναι σαν την 2η των ποιο καθαρόαιμων οχημάτων και την χρησιμοποιεί συχνά. Στις κατηφόρες η εξοικείωση με τις τεχνικές του downhill απαραίτητη, γιατί η πρόσφυση είναι ανύπαρκτη. Εδώ το Sportage δείχνει να υποφέρει από την έλλειψη πραγματικά κοντών σχέσεων. Παρόλο που το terrain αυτό καταπονεί τα οχήματα λιγότερο από άλλα σκληρότερα ή δυσκολότερα, οι ζημιές δεν έλειψαν. Το πίσω διαφορικό του κίτρινου Land Cruiser 70 του Stevan μας άφησε χρόνους, στο τέλος μιας σχετικά εύκολης μέρας. Ο λόγος προφανώς η μακρόχρονη καταπόνηση, σε ένα εξάρτημα που στη θεωρία είναι από τα δυνατά σημεία του Cruiser.

Βορράς – Julian Alps

Κλίσεις, πολύ μεγάλες. Και παρατεταμένες. Με τη βοήθεια χαρτών του Ρωσσικού στρατού ανακαλύπτουμε μονοπάτια καθαρού πλάτους όχι μεγαλύτερου από το πλάτος του Land Cruiser της ομάδας, τα οποία αναρριχώνται στις Ιουλιανές ‘Αλπεις. Οι πλαγιές έχουν μέση κλίση πάνω από 45 μοίρες. Η μέση κλίση του ίδιου του μονοπατιού ξεπερνά τις 30 μοίρες, πολλές φορές επί χιλιόμετρα. Δεν είναι δρόμοι, είναι παλιά μονοπάτια που φτάνουν στις ορθοπλαγιές από γρανίτη που δεσπόζουν από πάνω μας, ή που ενώνουν τα ορεινά χωριά. Η λάσπη δεν είναι πρόβλημα, γιατί είναι παγωμένη και σκληρή. Την άνοιξη φαντάζομαι ότι τα ίδια μονοπάτια θα είναι λίγο επικίνδυνα, με τη λάσπη να έχει μαλακώσει, αλλά τώρα, Γενάρη, δεν μας προβληματίζουν. Ούτε το χιόνι, που είναι λίγο, ίσα-ίσα για να ομορφαίνει το τοπίο. Αυτό που μας σταματάει κάποιες φορές είναι το πλάτος, πρώτα το Cruiser και μετά το Wrangler και το Cherokee αρχίζουν να ξακρίζουν το μονοπάτι, που δεν είναι φτιαγμένο για οχήματα. Ο βασικός παράγοντας ανυσηχίας πάντως είναι ο πάγος. Σε σημεία που καλύπτει όλο το πλάτος του περάσματος, οι συνέπειες της απώλειας κάποιου οχήματος σε περιβάλλον με τόσο μεγάλες κλίσεις θα ήταν απόλυτες. Πέρα από τα αναπόφευκτα μικρογλιτρήματα, τίποτα χοντρό δεν συνέβη, κυρίως λόγω της προσοχής των οδηγών. Πάντως, μετά από περάσματα με πάγο, όλοι ένιωθαν καλύτερα τη στιγμή που τα οχήματα σταμάταγαν και πάταγαν ξανά πεζοί σε χώμα. Σ’ αυτά τα δάση, στο Roblekov, μετά από μια “γεμάτη” μέρα, η φωτιά έμοιαζε βγαλμένη από βόρεια παραμύθια, το δάσος τη νύχτα σκοτεινό, με τα πανύψηλα δεντρα και το γυμνό, σκούρο χώμα από κάτω, σκεπασμένο με λίγο χιόνι… Μαγική στιγμή που χαρακτήρισε το ταξίδι, για όλους.

Ασφάλεια

Σύμφωνα με τον Stevan, τα χωριά είναι απόλυτα ασφαλή, ενώ η Ljubljana δεν είναι το ασφαλέστερο μέρος στη Σλοβενία για να αφήσει κανείς αφύλακτο το όχημα του. Γεγονός είναι ότι τα οχήματα, τα δύο Jeep κυρίως, αποτελούσαν πραγματικά αξιοθέατο μιας και (ίσως συμπτωματικά) δεν είδαμε πουθενά άλλο όχημα αυτού του κατασκευαστή, σε όλο το ταξίδι. Παρόλο που η Jeep Hellas μας είχε προμηθεύσει με τηλέφωνα και e-mail της εκεί αντιπροσωπίας, θα μπορούσε εύκολα να υποθέσει κανείς ότι τα Jeep δεν εισάγονται στη Σλοβενία. Πέραν όμως από την περιέργεια με την οποία οι ντόπιοι κοιτάγαν τα οχήματα, δεν είχαμε κανένα περιστατικό που να φανερώνει την οποιαδήποτε έλλειψη ασφάλειας, ούτε κανένας από την ομάδα ένιωσε, έστω και για μια στιγμή, κάτι τέτοιο. Για τα χωριά βέβαια ούτε λόγος, ίσα-ίσα που οι κάτοικοι ήταν ιδιαίτερα φιλικοί. Επίσης δεν είχαμε κανένα φαινόμενο αυθαιρεσίας ή υπερβάλοντος ζήλου από όργανα της τάξης, σε roadblocks ή σε σύνορα. Η αστυνομία ήταν στην ουσία σαν να μην υπάρχει, σε αντίθεση με την συνεχή της παρουσία που έχουμε συναντήσει σε άλλες Βαλκανικές χώρες.

Ljubljana

Μέσα στο πρώτο μισάωρο που περπατήσαμε στην παλιά πόλη, την είχαμε όλοι ερωτευτεί. ‘Ανετα θα πέρναγα κάποια περίοδο της ζωής μου μένοντας στη Ljubljana, μιας και η αύρα της παλιάς πόλης είναι πραγματικά υπέροχη. Οι Σλοβένοι του βορρά είναι ήσυχοι και διακριτικοί, δεν συναντήσαμε την ορμή και το μπρίο που βρήκαμε στο νότο αλλά η παλιά πόλη, με το ποτάμι, τα κτίρια με την αρχιτεκονική των Αψβούργων, την σκιά του κάστρου να πέφτει στα δρομάκια και τα ήρεμα μπαρ και καφέ της, ξεχειλίζει από θετική ενέργεια και αξίζει σίγουρα ο ταξιδιώτης να της αφιερώσει χρόνο για να ανακαλύψει τις γωνιές της.

Bled

‘Ενα τυπικό αλπικό θέρετρο χτισμένο γύρω από μια παραμυθένια λίμνη, στην βορειοδυτική άκρη της χώρας κοντά στον εθνικό δρυμό του Triglav, στα σύνορα με την Αυστρία. Στη λίμνη υπάρχει και μια εκκλησία του 10ου αιώνα, χτισμένη πάνω σε ένα μικρό νησί στο κέντρο της. Ο εθνικός δρυμός του Triglav (Triglav σημαίνει “τρία κεφάλια”, από τις τρεις κορφές του) είναι συγκλονιστικής ομορφιάς, με ατελείωτες πεζοπορικές διαδρομές και φυσικές ομορφιές, καταράκτες, λίμνες και δάση φυλλοβόλων, ενώ οι τρεις κορφές του κοσμούν την σημαία της Σλοβενίας.

Η Φάρμα

Χτισμένη κοντά στο χωριό Jejerko στη βόρεια Σλοβενία, λειτουργεί από τα μέσα του 19ου αιώνα σαν αυτόνομη αγροτική παραγωγική μονάδα. ‘Ενα παραδεισένιο μέρος, μας φιλοξένησε όσες μέρες μείναμε στον βορρά, ενώ η οικογένεια που ζει στη φάρμα πήρε μια γεύση από γνήσια Μεσογειακή φασαρία. Οι κάτοικοι της, λιγομίλητοι και ήσυχοι, σίγουρα δεν ήταν συνηθισμένοι στην αστείρευτη Ελληνική ενέργεια, τις δυνατές φωνές, τα ξενύχτια γεμάτα με ατέλειωτες συζητήσεις, χάρτες και σχέδια. Σχέδια για την επόμενη μέρα, την επόμενη φορά, το επόμενο ταξίδι.

Μιχάλης Μισκής

Αρχείο μηνυμάτων του ταξιδιού: