Μια διαδρομή χωρίς φωτογραφίες

Ο Χάρης μας είχε στείλει πέρσυ τον Γενάρη mail, στο οποίο εξέφραζε την εκτίμηση του και την επιθυμία του να γνωρίσει την ομάδα, μαζί με έναν φίλο του με Land Rover 90. Τέτοια μηνύματα έρχονται πολλά… και ο χρόνος είναι λίγος, οπότε πέρασαν αρκετοί μήνες για να τον συναντήσω για πρώτη φορά, όπως κάνω με όλους όσους επικοινωνούν μαζί μας.

Τελικά συναντηθήκαμε για καφέ τον Μάϊο, μαζί ήταν ο Πάνος και ο Βλάσσης. Γνωρίσαμε ένα συμπαθητικό παιδί γύρω στα 26-27, ευγενικό και με συγκροτημένη σκέψη, χωρίς μεγάλη εμπειρία στο off road, αλλά με αρκετή όρεξη. Είπαμε να τον καλέσουμε σε μια δραστηριότητα, αλλά και πάλι πέρασαν δύο μήνες. Δεν απάντησε στο τηλεφώνημα μου και σκέφτηκα ότι, δικαιολογημένα, ο άνθρωπος κουράστηκε να περιμένει τόσους μήνες για μια πρόσκληση… Ήταν Ιούλιος, και από τότε δεν είχαμε καμμία επικοινωνία.

Χθές έλαβα το παρακάτω μήνυμα:

“Κε Μισκή καλησπέρα,

Αν και άργησα, σχετικά με την παρακάτω αλληλογραφία σας με τον Χάρη, θα ήθελα να γίνει επιτέλους αυτή η γνωριμία με τους Nomads. Δυστυχώς, βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω οτι ο Χάρης δεν είναι πια κοντά μας λόγω της “νόσου” που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία 2 χρόνια. Ξέροντας πόσο του άρεσε το web site σας, παίρνω το θάρρος να σας προτείνω να διοργανώσουμε μια εκδρομή προς τιμήν του, μιας και δεν προλάβαμε ποτέ να πάμε όλοι μαζι. Ένα πράγμα που έμαθα από αυτή την ιστορία είναι το να μην αναβάλεις για το αύριο, πράγματα που μπορείς να κάνεις σήμερα. Ξέρω ότι αν θα ήταν μαζί μας θα το ήθελε πάρα πολύ. Με ευχαρίστηση θα περιμένω τηλεφώνημα σας.

Φιλικά,

Γιώργος Π——— (ο φίλος με το 90αρι).

6932——“

Πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος, όταν ξέρουμε πόσο λίγος είναι? Το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος θέλησε, σε αυτή τη φάση της ζωής του, να μας γνωρίσει, με σοκάρει. Το ότι τον έκανα να περιμένει τόσους μήνες, και την ημέρα που του τηλεφώνησα, μετά από 5 μήνες, ήρθε για καφέ μέσα σε μισή ώρα, με κάνει να νιώθω απίστευτα άσχημα. Το ότι αυτή η δική μου καθυστέρηση έγινε αιτία να μην σας γνωρίσει και να μην τον γνωρίσετε…

Ίσως μερικά πράγματα να μην έχει νόημα να τα εξετάζεις εκ των υστέρων.

Γιώργο, ειλικρινά, δεν ξέρω αν θα σου τηλεφωνήσω. Σε παρακαλώ να μη με κρίνεις, για όλα υπάρχει ένας λόγος…

Mike Miskis


2 Comments to “Μια διαδρομή χωρίς φωτογραφίες”:
  1. Musashi says:

    00:01′ No time to loose!
    O θάνατος δεν υπάρχει! Είναι άλλο ένα φάντασμα που επινόησαν για να μας φοβίζουν. Τίποτε δεν πεθαίνει. Όλα μεταμορφώνονται. Όλα αλλάζουν!! Πεθαίνουμε κάθε μέρα απο τότε που γεννιόμαστε και γεννιόμαστε κάθε μέρα από τότε που πεθαίνουμε! Ο δέ χρόνος που ζούμε όπως τον ζούμε είναι κάθετος και δεν ξέρει απο κλάματα της προσωπικότητας! Αυτό που κάνουμε έχει έναν σκοπό! Ψάχνω στο βάθος της ομάδας να τον βρώ!

  2. Dinos says:

    ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

    Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
    και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
    με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά —
    έτσ’ οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
    χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
    της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

    Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

    Καλό ταξίδι Χάρη.

You must be logged in to post a comment.