Tο πρωί της 2 Αυγούστου μας βρίσκει φορτωμένους στον Musashi με 165 lit καύσιμα στον δρόμο για Ευζώνους όπου φτάνουμε μετά από 106 km. Περνώντας τα σύνορα μετά από συνοπτικές διαδικασίες παίρνουμε τον δρόμο για Σκόπια. Ο δρόμος καλός. Στην διαδρομή συναντούμε μπλόκα της αστυνομίας αλλά κανείς δεν ασχολείται μαζί μας (τυχαίο;). Το τοπίο και η χώρα μάλλον αδιάφορα! Μετά από 174 χιλιόμετρα φτάνουμε στα Σερβικά σύνορα όπου περιμένουν ουρές από μετανάστες που επιστρέφουν στην Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ολλανδία, κυρίως Τούρκοι και λίγοι Έλληνες ακολουθώντας το δρομολόγιο που κάναν και πριν τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Ο Σέρβος αστυνομικός μας ρωτά “Grecki?” (Έλληνες;) και αφού του απαντούμε θετικά μας διώχνει με ένα βαριεστημένο νεύμα του χεριού του χωρίς να ασχοληθεί πολύ. Στον δρόμο για το Βελιγράδι οι δρόμοι είναι καλοί και δεν συναντάμε κάτι που να θυμίζει τον πόλεμο.

Αργά το απόγευμα φτάνουμε στήν πόλη του Βελιγραδίου που δείχνει ότι ξαναβρήκε τον ρυθμό και την ζωντάνια της!

μπαίνοντας στην πόλη συναντάμε και τα πρώτα κτήρια μάρτυρες και μνημεία μιας δυσάρεστης εποχής με τα σημάδια από αεροπορικά βλήματα και βόμβες.

το βράδυ μας βρίσκει στο παλιό ξενοδοχείο Prague (Δίκλινο 80?) που όμως έχει προνομιακή θέση στο κέντρο της πόλης. Παρκάρουμε τον Musashi σε ένα ιδιωτικό διπλανό παρκινγ και βγαίνουμε στην πόλη για φαγητό. Τα μπαρ πάρα πολλα και γεμάτα κόσμο παρά το ότι είναι Αύγουστος. Ο κόσμος περιφέρεται στούς δρόμους μέχρι αργά και η όλη ατμόσφαιρα δείχνει μιά πόλη ασφαλή και με παρουσία της αστυνομίας παντού.

Την επόμενη μέρα ακολουθούν επισκέψεις στο Λαογραφικό Μουσείο

και μετά στο Πολεμικό Μουσείο με όπλα κυρίως ρώσικης κατασκευής από τον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο μέσα στο κάστρο και το πάρκο KALEMEGDAN το οποίο κατακτήθηκε στο παρελθον από Αυστριακούς και Οθωμανούς. Εκεί μάθαμε ότι Beograd σημαίνει Λευκή Πόλη.

Το φρούριο Kalemegdan είναι το φρούριο που παρέμεινε απο το αρχαίο ρωμαϊκό φρούριο Singidunum στο σημερινό Βελιγράδι. Η πόλη ιδρύθηκε από μια κελτική φυλή αποκαλούμενη Scordisci στον 3ο αιώνα Π.Χ.. Αργότερα κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και έγινε ένα μέρος “των στρατιωτικών συνόρων” – όπου η ρωμαϊκή αυτοκρατορία οριοθέτησε τη “βαρβαρική κεντρική Ευρώπη”. Το όνομα “Kalemegdan” έχει αραβική και τουρκική καταγωγή και δηλώνει “Tο φρούριο στη μέση των πεδίων μαχών”. Το Singidunum υπερασπίστηκε η ρωμαϊκή λεγεώνα IV Flaviae που στηρίχτηκε από ένα ενισχυμένο στρατόπεδο σε έναν λόφο στη συμβολή των ποταμών Δούναβη και Sava. Στην περίοδο μεταξύ του 378 και 441 μ. Χ. το ρωμαϊκό στρατόπεδο επανειλημμένα καταστρέφεται από εισβολές Γότθων και Ούννων. Ο μύθος λέει ότι ο τάφος του Attila βρίσκεται στη συμβολή του Sava και του Δούναβη (κάτω από το φρούριο). Σε 476 Βελιγράδι έγινε πάλι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των αυτοκρατοριών της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορία και του Βυζαντίου. Ο Ιουστινιανός επανοικοδόμησε το φρούριο περίπου στο 535. Στους επόμενους αιώνες υπέστη συνεχή καταστροφή κάτω από τις πολιορκίες των Αβάρων. Οι Σλάβοι (Σέρβοι) και οι Αβάροι συνενώθηκαν βόρεια του Βελιγραδίου. Οι Σέρβοι άφησαν την περιοχή τους στην σημερινή Πολωνία μερικοί αιώνες πρίν για να ψάξουν για τα νέα εδάφη. Κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα Σέρβοι και Αβάροι διέσχισαν τον ποταμό Δούναβη από το Singidunum, στη μετάβαση τους προς τον νότο (την Μικρά Ασία, την Τουρκία, και την Ελλάδα) για να επιστρέψουν εκδιωγμένοι από τον βυζαντινό στρατό. Οι Σέρβοι και άλλες σλαβικές φυλές εγκαταστάθηκαν τελικά την περιοχή του Βελιγραδίου καθώς επίσης και στο δυτικό και νότιο τμήμα του Βελιγραδίου στην αρχή του 7ου αιώνα. Το όνομα Βελιγράδι (ή Beograd, στα Σερβικά), όπως και σε πολλές σλαβικές γλώσσες σημαίνει «άσπρη πόλη» ή «άσπρο φρούριο», και αναφέρεται αρχικά το 878. Το φρούριο κυριάρχησε η Ουγγαρία, Βουλγαρία, και έπειτα πάλι το Βυζάντιο. Το φρούριο παρέμεινε ένα βυζαντινό τον 12ο αιώνα όταν έπεσε στα χέρια του πρόσφατα αναδυόμενου σερβικού κράτους. Έγινε πόλη συνόρων μεταξύ του σερβικού βασιλείου και της Ουγγαρίας. Ο Ούγγρος βασιλιάς Bιla έδωσε το φρούριο στη Σερβία τον 11ο αιώνα ως γαμήλιο δώρο (ο γιος του παντρεύτηκε τη σερβίδα πριγκίπισσα Jelena). Αφότου κατέρρευσε η σερβική αυτοκρατορία μετά από τη μάχη Κοσόβου, Βελιγράδι επιλέχτηκε το 1404 ως πρωτεύουσα του πριγκιπάτου του δεσπότη Stefan Lazarevi;. Σημαντική εργασία έγινε στα τείχη που περικύκλωναν μια μεγάλη αναπτυγμένος πόλη. Η χαμηλότερη πόλη στις όχθες του Δούναβη ήταν το κύριο αστικό κέντρο με έναν νέο ορθόδοξο καθεδρικό ναό. Η ανώτερη κωμόπολη με το κάστρο της υπεράσπιζε την πόλη από εσωτερικό. Το Βελιγράδι παρέμεινε στα σερβικά χέρια για σχεδόν έναν αιώνα. Μετά από το θάνατο των δεσποτών το 1427 έπρεπε να επιστραφεί στην Ουγγαρία. Μια προσπάθεια του σουλτάνου Mehmed ΙΙ για να κατακτήσει το φρούριο αποτράπηκε από τον Janos Hunyadi το 1456 (πολιορκία Βελιγραδίου). Έσωσε την Ουγγαρία από μια οθωμανική εισβολή για 70 έτη. Το 1521 ..132 έτη μετά από τη μάχη Κοσόβου, το φρούριο, όπως και άλλα μέρη του σερβικού κράτους, κατακτήθηκαν από τους Τούρκους και παρέμειναν (με Αυστριακές και Σερβικές κατακτήσεις για σύντομα χρονικά διαστήματα ), στην οθωμανική αυτοκρατορία μέχρι το έτος 1867 όταν οι Τούρκοι αποσύρθηκαν από το Βελιγράδι και τη Σερβία. Κατά τη διάρκεια της σύντομης Αυστριακής κατάκτησης(1718-1738) το φρούριο επανοικοδομήθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος και εκσυγχρονίστηκε. Το φρούριο υπέστη περαιτέρω ζημιές κατά τη διάρκεια του πρώτου και του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Μετά από σχεδόν δύο χιλιετίες συνεχών πολιορκιών, μαχών και κατακτήσεων το φρούριο είναι σήμερα γνωστό ως φρούριο Kalemegdan

(θωράκιση τρύπια από διατρητικά βλήματα)

Άποψη του κάστρου Kalemagdan σε μακέτα

Η παρουσία της Ελληνικής Δέλτα με παγωτά καθώς και της Alpha Bank είναι παντού στους δρόμους του Βελιγραδίου

Το μουσείο του μεγάλου Σέρβου εφευρέτη Nicola Tesla.
(Περισσότερα στα

http://en.wikipedia.org/wiki/Nikola_Tesla

http://www.pbs.org/tesla/ )

Το βράδυ μας βρίσκει να τρώμε στο Dva Jelena εστιατόριο από το 1852 στη ιστορική περιοχή Skadarlija

Την επομένη ξεκινούμε πρωί από το Βελιγράδι και πέρνουμε τον δρόμο για Κροατία και Σλοβενία. Το περασμα από Κροατία ήταν πραγματικά πολύ συντομο, κάτι σαν Βόλος-Λάρισα! Μπαίνουμε στην Σλοβενία με τις ορδές των θερινών μεταναστών να μας ακολουθούν και τις γυναίκες τους με τις μαντήλες στο κεφάλι να περιεργάζονται από το πίσω κάθισμα της Mercedes ή της Audi τον Musashi.

Πρίν την έξοδο για την Αυστρία συναντάμε το κάστρο Mokrice, έναν καταπληκτικό χώρο που λειτουργεί ως ξενοδοχείο με γήπεδα γκόλφ, χώρους ιππασίας ένα πραγματικό στολίδι. Ο υπάλληλος πρόθυμα μας δείχνει τα δωμάτια καθώς και μία σουϊτα η οποία βρίσκεται σε έναν από τους τέσσερεις πύργους του κάστρου που στο παρελθόν ξεκίνησε την ιστορία του φιλοξενώντας ρωμαίους στρατιώτες!

(το υπνοδωμάτιο της σουϊτας)

Φτάσαμε απόγευμα στην Αυστρία και αφού περάσαμε τα “σύνορα” πήραμε τον δρόμο για την πρώτη πόλη το Villach.

φτάνοντας στο Villach στάθηκε αδύνατο να βρούμε δωμάτιο να μείνουμε λογω μιά γιορτής στην πόλη και κατευθυνθήκαμε σε ένα μικρό κοντινό χωριό.

Πρωϊνό στο Villach

πληροφορίες για τον τόπο

ένα από τα κάστρα γύρω από το Villach

και η γιορτή αρχίζει! Είναι η ημέρα της εκκλησίας, μια από τις μεγαλύτερες γιορτές στην Αυστρία και έχουν έρθει για τον λόγο αυτό Ιταλοί, Σλοβένοι και Αυστριακοί από διπλανές πόλεις με παραδοσιακές στολές και παρέλασαν στους δρόμους της πόλης γιορτάζοντας με πολύ μπύρα, γλυκά, χορό, τραγούδι και λουκάνικα.

Την επομένη το πρωί επισκεπτόμαστε το LandskronBurg κάστρο όπου γίνεται μια θεαματική επίδειξη με αρπακτικά πουλιά όπου ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να δει από κοντά τα σπάνια αυτά είδη.

Περισσότερα στο http://www.adlerflugschau.com/

την επομένη αρχίζει η διάσχιση των Δολομιτικών Άλπεων μέσα από πολλά γραφικότατα χωριά

φρούρια απόρθητα που φτιάχτηκαν εποχές δύσκολες για να στεγάσουν στυγνούς επισκόπους κυβερνήτες με τεράστιες περιουσίες που γινόταν στον βωμό της πίστης ενώ η φτώχεια θέριζε τον απλό λαό….

Δολομίτες! Απίστευτη ομορφιά, ατελείωτες ορεινές διαδρομές. Θερμοκρασίες από 5 έως 18 C.

Στα 2150 μ. στον δρόμο για την κορυφή.

mama mia….che altezza!!!!!

στα ορεινά αυτά φυλάκια σε ύψος 2800 μ. γράφτηκαν ένδοξες ιστορίες για την Ιταλία στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στούς Αυστριακούς!

το εστιατόριο CERVO στην Cortina D’Ampezzi. Pasta φτιαγμένη από την mama με μανιτάρια porcini φρέσκα, μαζεμένα από το δάσος!

Μετα το Bolzano φτάνουμε απόγευμα στην Mantova η με το παλιό όνομα στην διάλεκτο Emigliano- Romagnolo “Mantua”.Μία μεσαιωνική πόλη “ουτοπία” κατασκευασμένη μέσα σε τέσσερις αρχικά λίμνες για την προστασία της. Τον 18 αιώνα αποξηράνθηκε η μία και σήμερα υπάρχουν τρεις.Η ιστορία της ξεκινάει το 2000 π.Χ. όταν οι Ετρούσκοι δημιούργησαν την πόλη. Πήρε το όνομα από έναν θεό των Ετρούσκων με το όνομα Mantus. H πόλη πέρασε πολλούς πολέμους και απίστευτα παιχνίδια στην διεκδίκηση της κυριαρχίας της κυβέρνησής της από διάφορες οικογένειες. Σήμερα είναι μία μικρή πανέμορφη πόλη για ήσυχες νυχτερινές βόλτες και πρωινές εξερευνήσεις!

το Pallazzo Ducale άλλωτε κυβερνείο της παντοδύναμης οικογένειας Gonzaga και σήμερα μουσείο!

??????

Βράδυ στην Modena την πλατεία Piazza Di Roma!

Κάτω το περίφημο εστιατόριο ORESTE στο οποίο έφερνε ο Enzo Ferrari τους πελάτες του μετά την αγορά του πολυτελούς αυτοκινήτου τους! ο ίδιος σήμερα είναι 90 ετών. Εμείς γνωρίσαμε τον γιό του ο οποίος μας έκανε σεμινάριο γεύσεων.

Firenze! Φλωρεντία. Πνιγμένη από τουρίστες 12 μήνες τον χρόνο!

θα πιούμε άλλον ένα cappuccino Ζωή;;;

Η μαρμάρινη πινακίδα αναφέρει ότι τον Νοέμβριο του 1844 το νερό του ποταμού Arno στην Φλωρεντία έφτασε στο ύψος της!

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα φτάνουμε σε μιά πολύ όμορφη περιοχή κοντά στο Assisi στο νομό της Umbria με όνομα Costa Di Trex. Θα μείνουμε στον αγροτουριστικό ξενώνα Letizia, σε μία οικογένεια από τις πιο παλιές της περιοχής! Οι συζητήσεις στο πρωινό ήταν ατελείωτες, με πολύ γέλιο και όμορφη ατμόσφαιρα! Κάθε πρωί η Maria Pia έψαχνε κάτι καινούργιο για να μας ευχαριστήσει στο πρωινό μας!

Η ατμόσφαιρα στο σπίτι που μείναμε ήταν πραγματικά πολύ ήσυχη. Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 783 μ. και έχει το κλασικό χρώμα της Umbria.

το βράδυ η Maria Pia μας κάλεσε στην γιορτή του χωριού που κρατά μία εβδομάδα. Χρώμα, φολκλόρ, παραδοσιακοί χοροί και φαγητό συνθέταν τις βραδιές μας

την επομένη διαδέχεται η επίσκεψή μας στην Perugia. Η επισκεψή ήταν συγκινητική διότι επισκευτήκαμε όλα τα μέρη που σύχναζα ως φοιτητής πρίν 25 χρόνια.

Η Ρωμαϊκή – Ετρουσκική πύλη της πόλης δίπλα στο Universita per Stranieri (Πανεπιστήμιο για ξένους)

στην κάτω φωτογραφία δεξιά επάνω το παράθυρο του σπιτιού που έμεινα πρίν 25 χρόνια (1981) στην Via Piacevole. Γνωρίσαμε τους νέους ιδιοκτήτες, ένα νεαρό ζευγάρι οι οποίοι μας άνοιξαν το σπίτι για να το δούμε. Ήταν ακριβώς ίδιο!
Η στιγμή ήταν συγκινητική.

Κοντά τον Perugia και το Assisi βρήκαμε το Spello, μιά πανέμορφη μεσαιωνική πόλη!

Ο ναός του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης που πήρε το όνομα από τον ομόνυμο μοναχό o οποίος γεννήθηκε το 1181 και απαρνήθηκε τα πλούτη της οικογένειας για μία παράδοξη μοναστική ζωή! Στις 4 Οκτωβρίου είναι η εορτή του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, του ταπεινού Αγίου, του «φτωχούλη του Θεού» όπως τον ονόμασε ο Νίκος Καζαντζάκης.
Ο Άγιος Φραγκίσκος γεννήθηκε το 1182 στην πόλη Ασίζη της Ιταλίας και σε ηλικία 25 ετών άκουσε τη φωνή του Θεού που τον καλούσε να στηρίξει την Εκκλησία Του. Έγινε μοναχός και κήρυξε την απλότητα στη ζωή, τη φτώχεια και την ταπεινοφροσύνη. Φρόντισε τους φτωχούς και περιποιήθηκε τους λεπρούς.Σε όλες τις πράξεις του, ο Φραγκίσκος ακολούθησε ολοκληρωτικά και κυριολεκτικά τον δρόμο που έδειξε ο Χριστός στα Ευαγγέλια. Επίσης έγραψε προσευχές και ύμνους.
Το 1225 έγραψε τον «Ύμνο στα Πλάσματα», προκειμένου να ωθήσει το λαό να ευχαριστήσει τον Πλάστη για την ομορφιά της φύσης και τα υπέροχα δημιουργήματά Του.
Για το λόγο αυτό ο Άγιος Φραγκίσκος έχει ονομαστεί Προστάτης Άγιος των ζώων και η 4η Οκτωβρίου είναι ημέρα αφιερωμένη στους αγαπημένους φίλους μας, τα ζώα!

πολλοί μιμούνται σήμερα την ζωή του Αγίου Φραγκίσκου και γυρνούν ξυπόλυτοι.

L’Aquila η πρωτεύουσα του Abruzzo με το εθνικό πάρκο όπου βρέθηκα το 1982! Μία μικρή πόλη των 30 χιλ. κατοίκων σε υψόμετρο 600 μέτρων και πολλά χιόνια τον χειμώνα.

το μπαρ που συχνάζαμε σαν φοιτητές

σπεσιαλιτέ της περιοχής η porchetta (γουρουνόπουλο ψημένο ολόκληρο). Στάθηκε αδύνατο να μην φάμε!

Τα γραφεία του Club Alpino Italiano της L’Aquila, από τα πιό παλιά και ένδοξα του οποίου υπήρξα μέλος το 1982.

“Ρώμη, αιώνια πόλη” (Roma citta eterna). Και φυσικά αφού τακτοποιηθήκαμε στο άθλιο πλην καθαρό ξενοδοχείο, καθώς τα καλά ξενοδοχεία στην Ρώμη είναι πανάκριβα βγήκαμε να κατακτήσουμε τους δρόμους και τα στενά.

Πρώτη επίσκεψη στον Άγιο Πέτρο!

η θέα από το Castel sant’Angello που υπήρξε φρούριο, κατοικία του Πάπα και φυλακές.

Καφέ στην γειτονιά του Κολοσσαίου.

Η πλατεία του Πάνθεον, (Panteon) γεμάτη από τουρίστες όλες τις ώρες!!!

Αννούλα αυτό το κτήριο στην Piazza Colonna σου λέει κάτι;;

Piazza Di Spagna και Scalinata Trinita dei Monti!

To ταξίδι επιστροφής από την Ρώμη στο Brindisi ήταν σύντομο όπως σύντομες φάνηκαν και οι διακοπές μας!Το καράβι μας έφερε εύκολα πίσω στην πατρίδα. “Ο κόσμος είναι τόσο μικρός” σκεφτήκαμε! Το μυαλό μας γέμισε παραστάσεις.Νικήσαμε τα χιλιόμετρα και την μοναξιά, μας έλειψαν όμως οι φίλοι μας. Ελπίζουμε να κρατήσαμε την εικόνα της ομάδας ψηλά μιας και τα ταξίδια εκφράζουν την “Καρδιά” των Nomads. Άντε και το επόμενο μαζί!

the END…. and to be continued!!!