Η Μαρίνα με τις κοτσίδες είναι σούπερ! Ο Ντίνος όπου πάει Τσούκα βλέπει! Βλασσάκο μην τύχει και βάλεις snorkel γιατί θα κάνεις επικίνδυνα πράγματα και μπορεί να πνίξεις το LC!! Χα χα χα, πλάκα έχεις ρε δίμετρο φιλαράκι! Μου λείψατε ρε μπαγασάκια!!
Ρε Musashi, κι εσύ μας έλειψες… Αλλά ξέρω εγώ τι κάνεις… Περιμένεις να φέρω το CJ για να έρθεις… Ε, δε θα περιμένεις πολύ ακόμα… Και αυτό είναι δέσμευση!
Μπάκη ευχαριστώ για το ταριφιλίκι! Παρόλο που τέτοια πανολεθρία ούτε με τη “γριά” μου δεν έχω πάθει!
Μπράβο σε φωτογράφους!
Ωραία βόλτα, ωραίο ποτάμι, ωραία λάσπη και ωραία ΠΑΡΕΑ!
Πάμε γι’ άλλα…
Είναι σχήμα οξύμωρο, αλλά παρά τις αλλεπάλληλες “ατυχίες” που αντιμετώπισε το Wranleraki, το οποίο αποφάσισε να βγάλει σε ένα Σαββατοκύριακο μαζεμένες τις ζημιές μίας πενταετίας, η δραστηριότητα αυτή ήταν απολαυστική και για μένα. Και αυτό οφείλεται, εκτός από τη δεδομένη αναζωογονητική ομορφιά του τοπίου, της φύσης και του απίστευτου τερέν, στην παρέα και στο αίσθημα ασφάλειας που σου παρέχει η ομάδα, στοιχεία τα οποία είναι υπέρ – αρκετά να καλύψουν την όποια πικρία μπορεί να προκαλέσουν η μία – δυο, το πολύ τρεις ζημιές που προέκυψαν. Η παρέα του Νίκου και της Μαρίνας στο αυτοκίνητο διασκεδαστική (εγώ ευχαριστώ παιδιά!). Επίσης, ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Ιάκωβο που ταλαιπωρήθηκε να μου φέρει ένα αμορτισέρ από Αθήνα, το Νίκο που μονίμως ήταν με ένα κλειδί στο χέρι και σκάλιζε το αυτοκίνητο (Βαγγέλη τη γλίτωσες…) καθώς και την τριάδα των γιαπωνέζων (Παναγιώτη, Βλάση και Ιάκωβο), οι οποίοι συνόδεψαν στο ταξίδι της επιστροφής το πληγωμένο TJ, αναγκασμένοι να κινούνται με ταχύτητες και στάσεις που ταιριάζουν περισσότερο σε σχολικό παρά σε LC. Να μην ξεχάσω βέβαια και το νονό μου, ο οποίος, αν και έσκαγε από τη λαχτάρα να με κοροϊδέψει, σεβάστηκε τον πόνο μου και συγκρατήθηκε μέχρι να φτάσω στην Αθήνα. Έκτοτε βέβαια δεν έχει σταματήσει να εξυμνεί την απαράμιλλη Αμερικανική αξιοπιστία. Τις «διαφορές» μας όμως θα τις λύσουμε στην επόμενη δραστηριότητα…
Μike, από τότε που γυρίσαμε από τη δραστηριότητα, κάνω – νοερά – ασκήσεις αυτοσυγκράτησης όσον αφορά το γκάζι. Στόχος είναι να υιοθετήσω το οδηγικό στυλ του νονού ελέω Pajero, που μεταφράζεται σε “δεν έχω κουράγιο να γυρίσω τα λάστιχα”, οπότε ευελπιστώ ότι δεν θα αντιμετωπίσω πρόβλημα (λέω εγώ τώρα) με τα καινούργια μου – ενισχυμένα – ημιαξόνια…
Η Μαρίνα με τις κοτσίδες είναι σούπερ! Ο Ντίνος όπου πάει Τσούκα βλέπει! Βλασσάκο μην τύχει και βάλεις snorkel γιατί θα κάνεις επικίνδυνα πράγματα και μπορεί να πνίξεις το LC!! Χα χα χα, πλάκα έχεις ρε δίμετρο φιλαράκι! Μου λείψατε ρε μπαγασάκια!!
Καλά που έχεις παιδιά τον Νικόλα και την Τατιάνα γιατί άν ήταν άλλα τα παιδιά σου θα σε είχαν στείλει σπίτι σου φιλαράκι!
Ο Νικόλας πρέπει να πάρει ένα skateboard 4×4…
Παιδιά, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ φωτογραφίες!!!
Έβαλα μερικές ακόμα στο τέλος του post…
Ρε Musashi, κι εσύ μας έλειψες… Αλλά ξέρω εγώ τι κάνεις… Περιμένεις να φέρω το CJ για να έρθεις… Ε, δε θα περιμένεις πολύ ακόμα… Και αυτό είναι δέσμευση!
Μπάκη ευχαριστώ για το ταριφιλίκι! Παρόλο που τέτοια πανολεθρία ούτε με τη “γριά” μου δεν έχω πάθει!
Μπράβο σε φωτογράφους!
Ωραία βόλτα, ωραίο ποτάμι, ωραία λάσπη και ωραία ΠΑΡΕΑ!
Πάμε γι’ άλλα…
Είναι σχήμα οξύμωρο, αλλά παρά τις αλλεπάλληλες “ατυχίες” που αντιμετώπισε το Wranleraki, το οποίο αποφάσισε να βγάλει σε ένα Σαββατοκύριακο μαζεμένες τις ζημιές μίας πενταετίας, η δραστηριότητα αυτή ήταν απολαυστική και για μένα. Και αυτό οφείλεται, εκτός από τη δεδομένη αναζωογονητική ομορφιά του τοπίου, της φύσης και του απίστευτου τερέν, στην παρέα και στο αίσθημα ασφάλειας που σου παρέχει η ομάδα, στοιχεία τα οποία είναι υπέρ – αρκετά να καλύψουν την όποια πικρία μπορεί να προκαλέσουν η μία – δυο, το πολύ τρεις ζημιές που προέκυψαν. Η παρέα του Νίκου και της Μαρίνας στο αυτοκίνητο διασκεδαστική (εγώ ευχαριστώ παιδιά!). Επίσης, ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Ιάκωβο που ταλαιπωρήθηκε να μου φέρει ένα αμορτισέρ από Αθήνα, το Νίκο που μονίμως ήταν με ένα κλειδί στο χέρι και σκάλιζε το αυτοκίνητο (Βαγγέλη τη γλίτωσες…) καθώς και την τριάδα των γιαπωνέζων (Παναγιώτη, Βλάση και Ιάκωβο), οι οποίοι συνόδεψαν στο ταξίδι της επιστροφής το πληγωμένο TJ, αναγκασμένοι να κινούνται με ταχύτητες και στάσεις που ταιριάζουν περισσότερο σε σχολικό παρά σε LC. Να μην ξεχάσω βέβαια και το νονό μου, ο οποίος, αν και έσκαγε από τη λαχτάρα να με κοροϊδέψει, σεβάστηκε τον πόνο μου και συγκρατήθηκε μέχρι να φτάσω στην Αθήνα. Έκτοτε βέβαια δεν έχει σταματήσει να εξυμνεί την απαράμιλλη Αμερικανική αξιοπιστία. Τις «διαφορές» μας όμως θα τις λύσουμε στην επόμενη δραστηριότητα…
Πάκη, σου έχω άσχημα νέα:
Τα καινούργια λαστιχάκια είναι (από το site της Simex): “actual inflated dimensions 36X12 inches”
Πρόσεχε με το ρημάδι το γκάζι βρε λεβέντη μου… αλλιώς ο νονός σου θα σε κοροϊδεύει συνέχεια…
Μike, από τότε που γυρίσαμε από τη δραστηριότητα, κάνω – νοερά – ασκήσεις αυτοσυγκράτησης όσον αφορά το γκάζι. Στόχος είναι να υιοθετήσω το οδηγικό στυλ του νονού ελέω Pajero, που μεταφράζεται σε “δεν έχω κουράγιο να γυρίσω τα λάστιχα”, οπότε ευελπιστώ ότι δεν θα αντιμετωπίσω πρόβλημα (λέω εγώ τώρα) με τα καινούργια μου – ενισχυμένα – ημιαξόνια…